System (UAS RID): Bezzałogowe Statki Powietrzne Pod Lupą ?

Władze Lotnictwa Cywilnego Civil Aviation Authorities (CAAs), to instytucje lub agencje odpowiedzialne za regulowanie i nadzorowanie lotnictwa.

CAAs mają kluczową rolę w nadzorowaniu różnych aspektów lotnictwa cywilnego, w tym linii lotniczych, lotnisk, personelu lotniczego, operacji lotniczych, konstrukcji i utrzymania samolotów, a także zarządzania ruchem lotniczym. Działają na podstawie przepisów krajowych i międzynarodowych, takich jak te opracowane przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO), które stanowią podstawę standardów i zaleceń dla lotnictwa na całym świecie. Każde państwo posiada swoją własną Władzę Lotnictwa Cywilnego, która jest odpowiedzialna za regulacje i nadzór lotnictwa na swoim terytorium. Te organizacje współpracują ze sobą i z innymi międzynarodowymi organami lotniczymi w celu zapewnienia spójności, bezpieczeństwa i skuteczności operacji lotniczych na szczeblu globalnym.

Na całym świecie rozpoczęły tworzenie przepisów dotyczących identyfikacji zdalnej Systemów Lotniczych Bezzałogowych (UAS RID) dla bezzałogowych statków powietrznych . Obecnie CAAs wprowadzają przepisy oparte na osiągach, które nie nakładają określonych technik, lecz raczej odnoszą się do standardów technicznych akceptowanych przez branżę jako akceptowalne środki zgodności. Jednym z kluczowych standardów jest ASTM International (dawniej American Society for Testing and Materials). Ta specyfikacja techniczna definiuje formaty wiadomości RID dla bezzałogowych statków powietrznych oraz metody transmisji. Sieciowe RID definiują zestaw informacji dotyczących UAV, które mają być dostępne globalnie za pośrednictwem Internetu. Nadawane RID, nie dotyczy sposobu wypełniania/rejestrowania baz danych, zapewnienia wiarygodności informacji ani uczynienia informacji użytecznymi.

Celem DRIP jest określenie, w jaki sposób można uczynić wiarygodnym i dostępnym zarówno w scenariuszach połączenia z Internetem, jak i tylko lokalnymi, zwłaszcza w sytuacjach awaryjnych. Niektóre UAV działają w środowiskach, w których sieć lub urządzenia są wysoce ograniczone pod względem przetwarzania, przepustowości (np. 25 bajtów to długość pakietu Bluetooth 4), lub czasu pracy baterii, a DRIP ma działać w tych środowiskach. Specyfikacje będą musiały zachować równowagę między potrzebą organów władzy publicznej  (wiarygodne informacje), a prywatnością operatorów UAS i innych zaangażowanych stron.

Grupa robocza będzie pracować nad następującymi zagadnieniami: Ma opracować dokument informacyjny zawierający techniczne wymagania dla zastosowania protokołów IETF w identyfikacji zdalnej (UAS RID) – czyli systemu identyfikacji bezzałogowych statków powietrznych  podczas lotu. Te wymagania obejmują także wykazanie, że nowe lub dostosowane identyfikatory z istniejących protokołów spełniają specyfikacje i mogą zostać zatwierdzone jako UAS RID. 

Zaproponuje standardowy dokument opisujący architekturę, która spełni wymagania techniczne i będzie próbować wykorzystać już standaryzowane protokoły lub architektury w IETF. Grupa robocza skupi się na standaryzacji tych protokołów lub rozszerzeń, współpracując z innymi grupami odpowiednimi dla danego protokołu w kwestii wyboru najodpowiedniejszego miejsca dla danego zadania.

Identyfikacja zdalna UAV ma służyć zarówno zapewnieniu bezpieczeństwa publicznego, jak i ochronie prywatności operatorów i użytkowników UAS\V. Dlatego projektowane protokoły i architektura będą uwzględniać odpowiednie mechanizmy ochrony danych i dostępu do informacji.

Grupa robocza będzie intensywnie korzystać z istniejących standardów i infrastruktury internetowej, aby uniknąć tworzenia nowych, zduplikowanych rozwiązań. Protokoły takie jak HIP (Host Identity Protocol), EPP (Extensible Provisioning Protocol), RDAP (Registration Data Access Protocol) oraz DNS (Domain Name System) zapewnią solidne podstawy dla projektowanych rozwiązań w zakresie identyfikacji zdalnej.

Współpraca z władzami regulacyjnymi, takimi jak Międzynarodowa Organizacja Lotnictwa Cywilnego (ICAO), Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego (EASA) i Federalna Administracja Lotnictwa Stanów Zjednoczonych (FAA), będzie kluczowa dla zapewnienia, że opracowywane specyfikacje są zgodne z przyszłymi przepisami i wymaganiami w zakresie identyfikacji zdalnej UAS.

DRIP skupi się na trzech głównych obszarach:

Wymagania techniczne: Przedstawią one szczegółowy zestaw wymagań dotyczących identyfikacji zdalnej, aby inne strony mogły zidentyfikować i zweryfikować statki powietrzne bezzałogowe w trakcie ich lotu. W tym zakresie grupa skoncentruje się na wykorzystaniu istniejących protokołów IETF oraz na zapewnieniu, że nowe lub dostosowane identyfikatory spełniają określone specyfikacje i standardy.

Architektura: Opis architektury będzie zawierał szczegółowe rozwiązania techniczne, które umożliwią zastosowanie identyfikacji zdalnej UAV zarówno w sieciach globalnych, jak i lokalnych. Będzie to próba wykorzystania już istniejących standardów i infrastruktury, aby zminimalizować koszty i uniknąć powielania rozwiązań.

Projektowanie protokołów: opracuje specyfikacje nowych protokołów lub rozszerzeń istniejących protokołów, które będą dostosowane do specyficznych wymagań identyfikacji zdalnej. Priorytetem będzie zapewnienie, że te protokoły są bezpieczne, wydajne i spełniają wymagania zarówno organów regulacyjnych, jak i operatorów UAV.

Ostatecznym celem jest wspieranie bezpiecznej i skutecznej identyfikacji zdalnej statków powietrznych bezzałogowych na całym świecie. Dzięki ścisłej współpracy z władzami regulacyjnymi i wykorzystaniu już istniejących standardów i infrastruktury, grupa ta dąży do opracowania kompleksowego rozwiązania, które zwiększy bezpieczeństwo i skuteczność operacji lotniczych, jednocześnie respektując prywatność i ograniczenia techniczne środowisk, w których te statki powietrzne działają.

źródło: ietf.org, faa.gov, pixabay.com